زبان و ارتباط
ارتباط و زبان
زبان و ارتباط یکی نیستند.بیشتر حیوانات قادرند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند: زنبورها محل غذا را به هم کندوهای خود "می گویند"، سگ ها با ادرار قلمرو خود را مشخص می کنند، طاووس های نر با پهن کردن دم خود طاووس های ماده را برای جفت گیری اغوا می کنند و گرازهای وحشی با غرش و پنجه کشیدن برتری خود را اعلام می کنند، اما اعمال ارتباطی که از حیوانات سر می زند محدود است و انواع پیام هایی که مبادله می شوند چندان پیچیده نیستند و در مجموع کاملاً محدودند.بسیاری از حیوانات با بو ، نشانه های دیداری یا تماس، ارتباط برقرار می کنند، بعضی( مانند پرنده ها یا پستانداران) از صدا نیز استفاده می کنند.
به جز بعضی از اشکال دوم ارتباط( مانند زبان اشاره ی ناشنوایان )، ارتباط صوتی غنی تر و متنوع تر از پیام هایی است که با واسطه های دیداری یا شیمیایی( یعنی چشیدن و بوییدن ) مبادله می شود. اما بیشتر حیواناتی که از صدا استفاده می کنند،تنها تعداد محدودی از آنها را به کار می برند و پیام های آنها از نوع پیچیده یا گسترده نیست. تنها انسان ها هستند که می توانند صحبت کنند.
گفتار انسانی غنی ترین و متنوع ترین شکل بیان است که تا کنون شناخته شده است. در دنیا بیش از چهار هزار زبان زنده وجود دارد و هر یک از این زبان ها"ویژگی" خاص خود را داراست و در عین حال می تواند تمامعقیده ها،امیدها،بیم ها،منظورها و مشاهداتی را که سخنگویان آن زبان می خواهند به یکدیگر برسانند،انتقال دهد. هیچ زبانی بهتر یا بدتر از زبان دیگر نیست.هر زبان شناخته شده ای شکل و بیان بسیار پیچیده ای دارد.هیچ یک از این زبان ها" ساده" یا "بدوی" نیستند.
هر یک از زبان هایی که انسان ها بدان تکلم می کنند تاریخچه ای دارد؛ گرچه این تاریخچه ممکن است هرگز مطالعه یا ثبت نشده باشد. هر زبانی،اگر تعداد سخنگویانش از چند نفر معدود فراتر رود،دارای لهجه های اجتماعی و منطقه ای است. هر یک از سخنگویان هر زبان دارای چندین سطح زبانی است که بر آنها تسلط دارد.
والسلام
برگرفته از کتاب " زبان و مهارت های زبانی" نوشته ی جیمز فلاد-پیتر اچ.سالوس
